Sofia © Kapitola - 2 -
14. 5. 2021
Poznámka:
Obrázok na obálke publikácie je zakúpený vo foto-banke „© Samphotostock.cz, 1-22260873 autor-konradbak“ a podlieha autorským právam. Akékoľvek kopírovanie a šírenie je zakázané, pretože sa na obrázok vzťahujú autorské práva.
Matka sa pripravovala do práce. Do poobednej smeny, na polovičný úväzok, ako účtovníčka.
„Ahoj, ako bolo v škole?“
„Klasika mami, prednášky.“
„Zlato musíš niečo uvariť, ja som nestihla. Postaraj sa o svojich bratov.“
„Kde sú chlapci?“
„Sú vonku.“
„Mami, prečo si ich nechala vonku bez dozoru?! Sú to trojročné deti.“ Za-vyčítala jej jemne.
„Zlatko, sú už dosť starý nato, aby sa hrali na dvore. Je pre nich zdravé, aby boli na vzduchu. Už aby odrástli, príšerné ma bolí hlava z toho kriku.“
Sofia vzdychla a pobrala sa za deťmi. Natešene sa k nej rozbehli.
„Čo ste robili loptoši?!“ spýtala sa veselo. Džavotali a prekrikovali sa vysvetľujúc, ako našli veľkú dážďovku. So smiechom ich odviedla do kúpeľne a poumývala.
„Poďme, ideme si niečo zobnúť.“
Dárius zaparkoval a vošiel do pobočky federálnej polície. Legitimoval sa pri vstupe.
„Agent Parinas, kde ho nájdem.“
„Druhé poschodie, tretia kancelária vľavo. Váš preukaz agent Leguarte.“ Kývol mu a pobral sa k schodisku. Nechcel čakať na výťah. Dvere na kancelárii boli otvorené a tak len jemne ťukol na veraje a vošiel.
„Tu si Dárius, už ťa očakávam. Som rád, že si prišiel. Čo máš nového?“ podal mu ruku.
„Všetko po starom. Čo máš pre mňa zaujímavého, keďže si si vyžiadal špeciálne mňa.“
„Potrebujem pichnúť s jedným prípadom. Viem, že sa na týchto maníkov špecializuješ.“ Podal mu zložku.
„Urob si miesto, zhoď to na zem. Sťahovali nás, tak je to tu katastrofa. Vôbec neviem, kde čo mám. Môj počítač máš k dispozícii.“
„Mám svoj a prístupové kódy ak sa nezmenili mám vo vnútri.“
„Super, pusti sa do toho. Dáš si kávu?“
„Bodla by.“ Odsunul škatuľu s papiermi a posadil sa na stoličku. Otvoril fascikel. Ako prvé sa mu naskytol pohľad na dobodané telo mladej ženy. Nasledovali ďalšie fotografie. Zahĺbil sa do spisu. Jeho inštinkty sa podvedome naštartovali a mozog horúčkovito spracovával informácie. Nevšimol si, keď vošiel kolega a priniesol kávu. Otvoril svoj notebook a spustil vyhľadávanie v databáze federálnych zločinov. Zadal parametre hľadania a opäť sa zahĺbil do spisu.
„Rany majú to isté rozmiestnenie.“ Zamrmlal si popod nos.
„Áno, pravdepodobne to má sexuálny podtext. Všimni si dve rany sú na prsiach a dve na vaječníkoch. Náš profilovač si myslí, že je to nejaký impotentný muž vo veku od tridsať do štyridsať rokov.“
„Identifikovali ste tri z nich... čo tie dve?“ nekomentoval jeho hypotézu a zmenil tému.
„Všetko sú biele ženy, ale tie dve pravdepodobne nie sú nikde prihlásené. Zrejme sú tu ilegálne. Jedna má tetovanie na ruke.“
„Ruska, zrejme.“ Zamrmlal.
„Ako vieš?“
„To tetovanie. Je to erb jedného, ruského mesta. Petrohrad.“ Michael zamračený vstal a pozrel na fotografiu.
„Ako si spoznal ten erb?“
„Už si zabudol, že mám fotografickú pamäť?“ zasmial sa.
„Tá druhá je tiež z bývalého východného bloku. Predpokladám, že Bulharka. Podľa oblečenia. Pozri má tam lístky na rifliach aj na košeli. Je to bulharská, textilná firma. Dám ich vyhľadať na imigračnom. Museli mať vstupné víza.“
„Kruci! Človeče ty si detailista. Vedel som, že s tým pohneš.“
„Ešte som s tým nepohol. Obete sa vôbec nepodobajú. Nevyberá si ten istý tip žien. Je to pravák. A urobil to jeden a ten istý človek. Stál jej za hlavou, ona na niečom ležala a prvý krát ju bodol sem,“ vstal a v duchu si prehrával možný scenár. Zobral kriedu a na stôl nakreslil obrys postavy.
„Prvý krát bodol sem... tá rána nebola smrteľná, potom do pŕs z ľavej strany a pravej, tieto rany ju usmrtili,“ naznačoval kriedou, „rany v oblasti podbrušia... musel prejsť dopredu a musel stáť medzi jej nohami. Áno, posmrtne fľaky na členkoch aj zápästiach, bola zviazaná a roztiahnutými rukami aj nohami.“
„Ako vieš?“
„Všimni si uhol bodných rán. Potvrdím si to, keď odmeriam presnú hĺbku rán... a okolo celého členka sú posmrtné škvrny. Ak by ich mala zviazané spolu, neboli by modriny okolo celého členka. Nečítal si patologickú správu?“
„Iba prvú. Nechával som to pre teba.“ Zaškeril sa. „Potrebujem jej prezrieť vlasy. Ak stal za ňou, možno sa niečo zachytilo. Vlákna... niečo. Znásilnené neboli.“
„Nie, aj zato nás psycho-analytik skonštatoval, že je to pravdepodobne impotentný muž.“
„Mohla to byť aj žena. Uvidím podľa hĺbky rán z akej výšky a akou silou bodal. Zbehnem do márnice. Tie rany boli presne mierené a naplánované.“
„Predpokladám, že už máš teóriu,“ podpichol Michael.
„Našli ich pohodené v ruskej štvrti. A tieto pred tým, na okraji mesta. Ako na tom boli s krvou, neboli málo-krvné?!“ nevšímal si ho Dárius.
„Neviem, prečo?!“
„Nejaké vpichy, stopy po ihlách, čo toxikológia?“
„Vieš čo, choď za Petrom, on robil obdukcie. Má pri sebe kompletne správy a tá Bulharka je ešte dole. Veľmi som do toho nehľadel. Vedel som, že si na ceste.“ Zazubil sa znovu.
„Pozriem sa na ňu.“ Dárius vstal.
„A ešte niečo. Kým ti ja vyriešim prípad, buď taký milý a pohľadaj mi v databáze obyvateľstva Sofiu.“
„A ďalej? Nejaké priezvisko... niečo?!“
„Nič iné neviem. Sofia vek zhruba pätnásť do dvadsať. Beloška. Žije niekde na južnom predmestí. Predpokladám Dowlovu štvrť, alebo blízke okolie.“
„Pozriem sa nato, ale je to ako hľadať ihlu v kôpke sena. Veľké mesto a primálo informácií.“
Dárius prikývol a pobral sa na patológiu. Michael naťukal údaje do databázy a vzdychol, keď mu počítač vyhodil pätnásť tisíc dvestošesťdesiat Sofii. Ohraničil okruh vekom, ale ešte stále mal dvetisíc tristo sedemdesiat Sofii, vo veku pätnásť do dvadsať rokov. Udal Dowlovu štvrť a spokojne sa uškrnul. Sedemdesiattri Sofii.
„No to by šlo... ešte tak vedieť, ako vyzerá.“ Vytočil Dáriusa.
„No, niečo som našiel. Mám tu sedemdesiattri Sofii, ako vyzerá? Zúži sa mi s tým okruh.“
„Meter šesťdesiat, zhruba štyridsať kíl, zlatý blond-farba vlasov a violet-farba oči.“
„Violet, aj také existujú? Hneď sa nato pozriem.“
Opätovne naťukal informácie. Počítač pracoval, ale bez výsledku. Dievča toho vzhľadu sa nenachádzalo v Dowlovej štvrti. Zamračil sa. Nahodil južne predmestie, ale opäť bezvýsledne. Nahodil do vyhľadávacieho systému údaje o vzhľade a bez ohraničenia štvrte. Počítač prekontroloval celé mesto, ale dievča toho vzhľadu sa v databáze nenachádzalo.
„No... buď je tu ilegálne, alebo je tu len na návšteve, alebo povedala Dáriusovi falošné meno. Lenže on zistí, keď niekto klame, je to príšerný detailista. Prišiel by nato. Ktovie, prečo ju hľadá. Nič nerobí bez zámeru. Ten chlap je ako počítač. Má len dvadsaťpäť a už zopár doktorátov. Prvú vysokú skončil ako pätnásťročný. FBI po ňom okamžite chňaplo. Napriek tomu, je to fajn chlap. Len sa pri ňom cítim ako idiot, ale to je údel nás obyčajných, priemerných ľudí.“
Opäť sa zahľadel na monitor. Nahodil údaje o vzhľade a prehľadával celý okres. Neúspešne. Nakoniec nahodil celoštátne vyhľadávanie. Vedel, že to potrvá, ale prekvapený hľadel na monitor, keď mu vyhodili takmer okamžite údaje o „hľadanej Sofii“. Zaujala ho. Chcel otvoriť zložku, ale nič okrem mena a fotografie nezískal.
„A toto je čo? Bydlisko neznáme, údaje o pohybe, veku, zdravotné poistenie... nič?!“
O chvíľu sa mu na monitore objavil červený rámik: „Zložka zapečatená, prísne tajné! Zadať prístupové kódy.“.
„Fíha, tá mala musí byť niečo veľmi zvláštne, keď je v databáze pod prísne tajným. Žeby program ochrany svedkov? Je veľmi pekná a tie oči, veľmi zaujímavá farba a vlasy... ktovie, či sa odfarbuje.“
Po chvíli sa vrátil jeho geniálny kolega.
„Našiel som ti ju.“ Usmial sa Michael. Dárius podišiel k počítaču a zamračil sa.
„Má uzatvorenú zložku. Bude v programe pre ochranu svedkov.“ Skonštatoval s úplnou istotou.
„Prečo ťa vlastne zaujíma?“
„Dnes som na ňu náhodou narazil. Kde budem ubytovaný, tam kde vždy?“
„Áno, prišiel si na niečo?“
„Zatiaľ mám svoju teóriu. Idem do hotela. Vyspím sa a zložím túto skladačku. Ráno budem vedieť toho viac.“
„Dobre, oddýchni si. Určite si šoféroval celú noc. Nechápem, prečo si neletel.“
Prešli tri dni. Hádka v ich dome sa zase opakovala. „Simon“ nadával matke veľmi hrubým a vulgárnym spôsobom. Žiarlivostná scéna, jedna z mnohých bola tentoraz mimoriadne prudká. Nešetrilo sa nadávkami. Sofia sa s počiatku snažila ignorovať tie zvuky, ale bolo to takmer nemožné. Mama kričala a vracala mu urážky rovnakým dielom. Sofia vzdychla a vošla do izby ku chlapcom. Bála sa, aby ich nezobudili krik. Potom začula rinčanie skla.
„Ale už je toho dosť!“ pomyslela nahnevaná a razantne vyšla z izby. Zbehla dolu a vydala sa do kuchyne. Opäť zarinčalo sklo a ozvali sa dva bolestné výkriky. Sofii stuhla krv v žilách. Vtrhla do miestnosti. Mama ležala na podlahe a nad ňou sa skláňal Simon. Zdesená, šokovaná zaúpela. V rukách držal zakrvavený nôž. Ruku si pritlačila na ústa, aby nezačala hystericky jačať. Najskôr len stuhnutá stála s hrôzou vytreštenými očami. Prudko sa vystrel a obrátil za zvukom. Keď ju zazrel, s prižmúrenými očami si ju premeral ako dravec, čo zachytil pach svojej obete. Sofia si v sekunde uvedomila smrteľné nebezpečenstvo.
„Nikomu nič nepoviem,“ zašepkala prosebne. Keď sa k nej pohol s jasným úmyslom v očiach, odrazu v nej pud sebazáchovy vyburcoval reakciu. Vôbec netušila, akým zázrakom sa dokázala rozhýbať. Zdrapla zo sporáka ťažkú panvicu a prv ako stihol pochopiť, čo zamýšľa, ho ňou udrela do tváre.
Zatackal sa a zahrešil. Udrela opäť a opäť. Udierala ho, až kým sa nezrútil na zem. Nevedela, či ho zabila, ale bola taká vydesená, že jej to bolo jedno. Rozbehla sa k matke. Ešte žila.
„Mami, preboha...“ zhrozená zašepkala.
„Hneď zavolám záchranku. Pomoc tu bude o chvíľu!“
„Sofia... musíš utiecť. Zober svojich bratov a bež... ak si ho zabila, jeho brat ťa popraví. Ak nie, zabije ťa on... je to nebezpečný blázon... ja hlúpa...“ v krku jej zabublala krv.
„Mami, nerozprávaj... zavolám...“
„Počúvaj ma!“ skríkla a prerušila vyľakané dievča, „zober bratov a odíď odtiaľto. Niekam ďaleko. Na druhý koniec štátov, do nejakého veľkomesta. Tam sa schováte. Kontaktuj maršala Thomasona. On bude vedieť, čo ďalej. V mojej spálni, za obrazom je... je trezor... kód je tvoj dátum narodenia. Nájdeš tam peniaze... a zober všetko, čo je vo vnútri... je to veľmi dôležité. Keď budete v bezpečí... vyhľadaj svojho otca...“
„Môjho otca?! Povedala si, že nevieš kto je to,“ vzlykla.
„Klamala som. Nechcela som ti ublížiť... pomôže ti! Nevie, že existuješ, ale sú tam dôkazy... vyhľadaj ho, pomôže ti. Odpusť mi Sofia... viem, že som nebola ideálna matka.“ Zašepkala a privrela oči. Rozvzlykala sa strachom i žiaľom. Keď na ňu dopadol tieň, zdesená vykríkla a pud sebazáchovy ju prinútil vrhnúť sa dozadu. Nôž minul jej hrudník, ale škrabol ju na ramene. Zastonala, ale zase sa vrhla vpred. Vyskočila a udrela naslepo stoličkou, ktorú zdrapla. Odhodila útočníka. Rozbehla sa k panvici a opäť naslepo udrela za seba. Keď sa zase zrútil k jej nohám, vydesená v zásuvkách našla zväzovače káblov. Spútala mu ruky aj nohy. Odtiahla ho do kúpeľne a zvonku zamkla. Rozbehla sa do schodov.
Zranil ju. Všimla si, že krváca. Bolesť našťastie necítila. Vlastne bolesť nikdy necítila. Jej genetická porucha bola tentoraz veľkou výhodou. Vtrhla do izby, vyhodila na posteľ kufor a zhrnula z políc oblečenie. V detskej izbe zasvietila svetlo. Do ďalšieho kufra zhrnula oblečenie chlapcov. Bežala do spálne. Zvesila obraz a otvorila trezor. Ruky sa jej triasli kým všetko, čo bolo vo vnútri zhŕňala do jednej veľkej tašky. Vyniesla kufre do auta. Schytila notebook, aj svoj telefón. V kúpeľni bolo ešte stále ticho. Opatrne vybehla na poschodie. Zobrala vankúše a deky pre chlapcov, aj detské výživy a džús, ktoré boli v komore. Do kuchyne sa viac nevracala. Jemne zodvihla chlapcov ešte na spiacich navliekla župančeky a papučky. Vložila deti do autosedačiek. Prikryla ich dekami a vankúšiky im podložila pod hlavu. Vrátila sa a ticho zatvorila vchodové dvere. Počula, ako Simon kope do dverí kúpeľne. V panike sa rozbehla k autu, naštartovala a prudko vyrazila. Dostala sa na autostrádu. Ruky sa jej nekontrolovateľne triasli a rameno zvláštne pálilo. Nebola to bolesť. Iba čosi tlmené a nepríjemné. Rana nebola smrteľná, ani život ohrozujúca. Možno zopár stehov. Za mestom na chvíľu zastavila. Otvorila lekárničku a stiahla plece, aby nekrvácalo. Navliekla na seba košeľu, ukryla tým zakrvavené tričko. Mala plnú nádrž, ale predsa zastavila na benzínovej pumpe. Z bankomatu vybrala celý, denný limit peňazí. Vedela, že neskôr nebude môcť použiť kartu, aby ich nenašli. V telefóne aj notebooku vypla GPS polohu, mobilnú aj internetovú sieť a vypla oba prístroje. V aute vypla navigačný systém, aj GPS polohu. Odteraz sa bude musieť orientovať podľa navádzacích tabúľ. Zamierila na Georgia 25 Connector. V spätnom zrkadle sa s ľútosťou rozlúčila so Savannah. Mesto bolo jej domovom sedem rokov. Myslela si, že už ho nikdy neopustí.
Zaradila sa na US-17N, po dvoch míľach ju veľké oznamovacie tabule upozornili, že vošla do Južnej Karolíny. Po ďalších pätnástich míľach ju tabule naviedli na I-95N, územie Severnej Karolíny. V spätnom zrkadle sa zahľadela na chlapcov. Spokojne spinkali. Šoférovala a v hlave jej vírili bolestné a vystrašené myšlienky. Jej mama bola mŕtva. Ona s chlapcami na úteku. Dolu tvárou sa jej rinuli slzy, takmer si to neuvedomovala. Teraz sa musí vzchopiť a vymyslieť, čo ďalej. Rozhodne najrozumnejšie bude stratiť sa v New Yorku. Čakala ju ešte dlhá cesta cez Severnú Karolínu, Virgíniu a Maryland, ale museli odísť ďaleko. Potrebovala si na chvíľu pospať, ale strach ju hnal a burcoval pokračovať.
Nadránom zastavila na benzínovej pumpe, kúpila si kávu a oddychovala. Mala pred sebou ešte polovicu cesty. Kúpila minerálky, detské piškóty a nejaké sendviče. Vypila ešte jednu kávu a vyrazila ďalej. Až teraz sa konečne upokojila, zato na ňu doľahol smútok. Mama bola mŕtva. Aj keď nebola vždy ideálnou matkou, milovala ich. To, že žila so Simonom, robila aj pre nich. Finančné ich zabezpečoval. Sofia sa ticho rozplakala, pretože ich finančné zabezpečenie ju stálo život. Keď vyplakala svoj žiaľ smrkla a zhlboka sa nadýchla. Teraz to bolo na nej. Musela sa postarať o chlapcov.
Mala by sa spojiť s maršalom Thomasonom, ale vedela, čo by nasledovalo. Zobrali by jej chlapcov a ju zase presťahovali. Chlapci by vyrastali v domove a možno by ich oddelili. Mala len devätnásť a nijaké finančné, ani sociálne zázemie.
„Nesmiem sa s ním spojiť. Inak chlapcov zoberú do domova. To by som nezniesla. Nejaké peniaze máme, na začiatok. A nájdem si prácu, uživím nás. V New Yorku sa stratíme bez stopy.“
Rameno nebolelo, nikdy ju nič nebolelo. Ruka iba nepríjemné tŕpla, ale uspokojilo ju zistenie, že krvácanie ustalo. Začínalo svitať. Chlapci ešte vždy spali. Až okolo ôsmej sa prebudili a prekvapene zvýskli, keď im povedala, že idú na výlet. Zastavila na ďalšej benzínovej pumpe, natankovala. Chlapcov poumývala v umyvárňach, vybavili malú potrebu a poprezliekala ich v aute. Najedli sa, pritom sa snažila s nimi veselo rozprávať.
„A kde je mama? Tá s nami nepôjde na výlet?“ nedalo Lucasovi.
„Nie, chlapci... naša maminka odišla do neba.“
„To ako na furt?!“ vyhŕkol prekvapený.
„Áno Lucas, odišla navždy. Teraz budem ja vaša mama. Postarám sa o vás... ste moje zlatíčka.“ Zašepkala a objala chlapcov so slzami v očiach. Zaťala zuby od nepríjemného pocitu stuhnutia, lebo prudký pohyb jej pripomenul zranenie.
„Pôjdeme ďalej, ste napapaní, chcete ísť ešte cikať?“ chlapci pokrútili hlavami.
Neúnavne šoférovala, rozprávala chlapcom veselé príbehy a snažila sa udržať bdelá. Cítila únavu a chcelo sa jej spať. Keď už nedokázala ovládať driemoty, zastavila v moteli tesne pred New Jersey.
Vošli dnu, zaplatila za izbu na celý deň. Vniesla dnu potrebné veci, aj cestovnú tašku s peniazmi a dokumentami. Chlapci za ňou cupitali. Zamkla zvnútra. Osprchovala deti, bolo veľmi horúco. Ona si tiež dopriala výdatnú sprchu. Chlapcom pustila kreslené rozprávky, aby sa mohla nerušene okúpať a ošetriť rameno. Prezliekli sa. Vložila si hnedé kontaktné šošovky a vlasy zaviazala do modernej šatky okolo hlavy. Vyšli do malej reštaurácie, naobedovali sa a po návrate do izby uložili na spánok.
Dvojičky poobede spávali a ona tiež od únavy padla do postele, ako podťatá. Chlapci akoby vedeli, že je unavená, spali takmer štyri hodiny. Rozhodla, že ostanú v moteli až do rána. Keby teraz vyrazili, do New Yorku by prišli v noci. Nechcela riskovať, že nenájde ubytovanie. Pamätala si toto veľkomesto. Vyrastala tu do svojich dvanástich rokov. Až kým... kým sa jej detský svet nezrútil a nezmenil na hroznú, nočnú moru.
Komentáre
Prehľad komentárov
Zatiaľ nebol vložený žiadny komentár.